بازی Max Holloway و Jeremy Stephens
اصلا ارزش دیدن نداشت و بدترین فایت این رویداد بود.
بازی Demian Maia و Gunnar Nelson
دمین مایا تکنیک جوجیتسوی بالاشو به رخ نلسون کشید و سویپ های نلسون هم به جایی نرسید و مایا با رفتن به هاف گارد و فرار از خاک و همزمان با در اختیار گرفتن زیر یک خم نلسون اونو به خاک میبرد تا نشون بده تو سن 38 سالگی کوله باری از تجربه همراهش داره.
بازی Yoel Romero و Ronaldo Souza
این بازی بر خلاف تصور خودم که فکر می کردم سوزا برنده مبارزه میشه با پیروزی رومرو همراه شد.
به نظر میومد سوزا از نام رومرو ترسیده بود و بر خلاف انتظاری که ازش میرفت بازی تهاجمی از خودش نشون نداد و تو راند یک بعد از دریافت ضربه غافلگیر کننده از رومرو تا آخر راند زیر مشتهاش بود . تو راند دوم خیلی کار مفیدی انجام نشد. و تو راند سوم سوزا به خودش اومد و بازی رو بدست گرفت و رومرو رو تو خاک زیر ضرباتش نگه داشت ولی نتیجه رو به دست داوران سپرد.
سوزا رومرو رو پرس میکرد و حمله ای نمیکرد. در صورتی که رومرو یک استرایکر نیست و باید همزمان با پرس ضربات مشت و زیر گیریش رو به اجرا می گذاشت ، یعنی یک بازی سراسر هجومی رو انجام میداد. و چون رومرو همانطور که قبلا نشون داده از لحاظ نفس آمادگی خوبی نداره تو راندهای دو و سه میبرید. به نظرم سوزا به ترس خودش باخت.
بازی Luke Rockhold و Chris Weidman
دو گرپلر خیلی خوب رو در روی هم قرار گرفتن و بازی همونطوری که پیش بینی میشد بازی طولانی بود.
تو راندهای نخستین بازی در سرپا همونطوری که انتظار میرفت به نفع راکهلد پیش رفت و در خاک هم راکهلد تونست از خاک وایدمن فرار کنه و زیرگیریهای وایدمن رو با فن گیوتین خنثی کنه. در اواخر راند سه وایدمن ضربه پای چرخشی زد که هم خیلی کند بود و هم از فاصله مناسبی زده نشد و راکهلد اونو به خاک برد و همون کاری که وایدمن با بلفورت کرد راکهلد با وایدمن انجام داد. و به نظر میومد داور باید بازی رو متوقف می کرد. تو راند چهارم هر دو مبارز بریده بودند و وایدمن به دلیل ضرباتی که خورده بود خسته تر بود و راکهلد کار نیمه تموم خودش در راند سوم رو تموم کرد. و با شایستگی کمربند رو گرفت. کلا بازی قشنگی بود.
بازی Conor McGregor و José Aldo
بازی دو استرایکر بود و همونطوری که پیش بینی میشد ، انتظار ناک اوت در رانذهای نخستین رو داشتیم. ولی نه اینقدر زود و تنها با یک مشت.
کانر در ابتدا مثل تمام بازی هاش خواست شروع به پرس کردن آلدو بکنه ولی آلدو عقب نشینی نکرد و ترجیح داد رقص پا نکنه و با کانر در وسط رینگ مبارزه کنه. و ترکیب راست و هوک چپ رو روی کانر امتحان کرد که جواب نداد چون :
اولا بعد از مشت راست و قبل از هوک چپ دست راستش زیر فکش برای محافظت برنگشت و پایین موند.
دوما وقتی که قرار هست روی یک southpaw این ترکیب رو اجرا کنید بعد از ضربه راست باید یک داک بکنید تا اگر حریف ضربه چپ رو زد ازش در رفته باشید و همراه با حرکت رو به جلو هوک چپ رو بزنید.
سوما همونطوری که بزرگای بوکس میگن بهتره یک ضربه جب قبل از ضربات زده بشه که هم فاصله با حریف تنظیم بشه و هم حواس حریف برای لحظه ای هم که شده پرت بشه و اصولا این ترکیب بهتر بود بعد از ضربه حریف به عنوان کانتر زده میشد و نه برای حمله.
در هر صورت کانر معلوم بود روی این ضربات کانتر کار کرده بود و آمادگی قبلی داشت. و در آخر کمربند رو هم گرفت و شبهه هایی هم که بعضی دوستان مبنی بر از قصد باختن مندز در مبارزه با کانر داشتن رو هم از بین برد. و در کنفرانس هم میکروفن اختصاصی رو در اختیار گرفت و مثل رئیس کمپانی UFC شده بود و سخنرانی می کرد. که صحنه جالبی شده بود.