ورود به حساب ثبت نام جدید فراموشی کلمه عبور
برای ورود به حساب کاربری خود، نام کاربری و کلمه عبورتان را در زیر وارد کرده و روی «ورود به سایت» کلیک کنید.





اگر فرم ثبت نام برای شما نمایش داده نمی‌شود، اینجا را کلیک کنید.









اگر فرم بازیابی کلمه عبور برای شما نمایش داده نمی‌شود، اینجا را کلیک کنید.





اشتراک های دانلود از ایران یو اف سی

در این بخش میتوانید اشتراک های دانلود از سایت را مشاهده و خریداری نمایید .

Team Xtreme Tehran
آموزش جوجیتسو برزیلی محل تبلیغ شما IWE محل تبلیغ شما
نمایش نتایج: از 1 به 1 از 1
  1. #1
    مدیر بخـش

    مــدیر بخش
    تاریخ عضویت
    2014/08/12
    نوشته ها
    174
    1,205
    مبارز مورد علاقه AlanPatrick_Headshot

    17 ناگفته های زندگی ژنرال چوی هونگ هی بنیانگذار تکوان-دو (قسمت دوم)

    ناگفته های زندگی ژنرال چوی هونگ هی بنیانگذار تکوان-دو

    ***قسمت دوم***



    ناگفته های زندگی ژنرال چوی هونگ هی بنیانگذار تکوان-دو                   (قسمت دوم)



    ژنرال چوی میگفت ....در اواسط ماه سپتامبر 1954 مراسم مشترکی به مناسبت چهارمین تولد از سپاهیان دوم و اولین تولد از بخش 29 برگزار شد .رئیس جمهور سینگمن ری هم در این مراسم حضور داشت. بعنوان بخشی از این مراسم 29 تکنیک تانگ سو اجرا شد.رئیس جمهور ری نمایش های ما را با علاقه زیادی تماشا کرد و در طول اجرای نمایش 30 دقیقه ای ما حتی یکبار هم ننشست .زمانی که استاد نام تائه هی کاشی های ساختمان را با اولین ضربه خود شکست رئیس جمهور ری با اشاره به بند انگشتان خود از من پرسید که ایااو از این قسمت برای شکستن کاشی استفاده کرد ؟ من هم پاسخ دادم بله اقا و سپس رئیس جمهور به سمت ژنرال هایی که در جمع تماشاگران نشسته بودند چرخید و گفت ..این تک کیون رایگان است و من میخواهم که همه سربازان ما این هنر را اموزش ببینند. بسیاری از ژنرال های ارتش کره دوست نداشتند که من به سربازان تانک سو را اموزش دهم اما بیانیه رئیس جمهور ری باعث شد که کار من اسان تر شود و تانگ سو راحتر به ارتش معرفی شود. برای انجام این کار من به ساخت یک موسسه برای اموزش و تولید مربیان هنرهای رزمی نیاز داشتم. هنگامی که بخش 29، مقر خود را به یونگ دائه ری ،غرب کوه سولراک منتقل کرد من دستور دادم که یک ورزشگاه ساخته شود و ان را اه دو کوان نام نهادم و انجا بود که استاد نام تائه هی اموزش تانگ سو را به مربیان نظامی شروع کرد.توصیف رئیس جمهور ری از هنر ما بعنوان تک کیون، باعث شد که من درباره این موضوع بیشتر فکر کنم که تانگ سو نیاز به یک نام جدید دارد که به تک کیون نزدیکتر باشد. تکنیک هایی که من اموزش میدادم نه تانگ سو بود ونه تک کیون و من نیاز شدید به یک نام جدید داشتم .






    ژنرال چوی میگفت ...نمایش ما در حضور رئیس جمهور ری یک موفقیت بزرگ بود. من اسم تکوان-دو را ساخته بودم و در سال 1955 احساس کردم که زمان ان رسیده است که نام جدید این هنر را اعلام کنم. من به تنهایی این نام را اعلام نکردم و برای این منظور من فکر کردم که عاقلانه است که یک کمیته مشورتی ایجاد کنم. در ان زمان بسیاری از دوجوهای غیر نظامی از نام های tang soo ، kwan Bup ,kong soo و...استفاده میکردند. بسیاری از ژنرال های ارتش با فعالیت های من مخالف بودند. در این کمیته بسیاری از شهروندان برجسته مانند اقای چو کیونگ جائه معاون رئیس مجلس ملی ،ژنرال لی هیونگ کیون فرمانده ارتش ، رئیس شرکت روزنامه و ...حضور داشتند. من توضیح دادم که نام تکوان-دو به معنای هنر دست و پا است. برخی از اعضا دوست داشتند که نام تانگ سو یا کونگ سو انتخاب شود ولی در نهایت همه موافقت کردند که نام تکوان-دو مناسب است اما یکی از افراد کمیته پیشنهاد کرد که ما نام انتخاب شده را برای رئیس جمهور ری برای تصویب بفرستیم. ما این نام را برای رئیس جمهور ری فرستادیم و او ان را رد کرد. او معتقد بود که تک کیون یک هنر رزمی سنتی است و ما باید ان را انتخاب کنیم. من با اقای کواک یونگ جو رئیس ستاد رئیس جمهور و اقای سو یونگ هاک مدیر نیروهای محافظ رئیس جمهور ملاقات کردم و به انها توضیح دادم که تکوان-دو یک هنر جدید است و با هنر قدیمی تک کیون بسیار تفاوت دارد. من از انها خواستم که تلاش خود را برای متقاعد کردن رئیس جمهور انجام دهند و در نهایت رئیس جمهور به من اجازه داد که از نام جدید تکوان-دو استفاده کنم.






    ژنرال چوی میگفت ...در اواسط تابستان سال 1957 رئیس جمهور ری از رئیس جمهور نگو دین دیم اولین رئیس جمهور ویتنام جنوبی برای بازدید از کره جنوبی دعوت کرد.نمایشی از تکوان-دو در حضور رئیس جمهور دیم انجام شد و او در حالی که داشت نمایش را تماشا میکرد گفت ...من در حال حاضر درک میکنم که چرا سربازان کره ای انقدر قوی ،خوب و منظم هستند. دوست من ژنرال چوی دوک شین حرفهای او را شنید. پس از ان من بعنوان سفیر ویتنام منصوب شدم. من از رئیس جمهور دیم خواستم که از یک تیم کره ای برای انجام نمایش های تکوان-دو در ویتنام دعوت کند و او نیز پذیرفت. 21 مربی تکوان-دو برای تیم نمایش انتخاب شدند و بمدت 2 هفته اموزشهای ویژه را در سالن تربیت بدنی ستاد ارتش دیدند. نمایش های ما در ویتنام یک موفقیت بزرگ بود. ما به مدت 2 هفته نمایش اجرا کردیم و دراین مدت بیش از 300 هزار نفر شاهد نمایش های ما بودند و از ان لذت بردند. با توجه به موفقیت تیم ما و حضور پرشور مردم رئیس جمهور دیم از ما خواست که یک هفته ی دیگر برای انها نمایش اجرا کنیم .در یکی از نمایش ها ژنرال تیو رئیس اکادمی نظامی و رئیس جمهوری بعدی ویتنام جنوبی گفت که من هرگز تصور نمیکردم که بدن انسان بتواند چنین قدرتی تولید کند و این یک هنر رزمی است که ما باید در ویتنام ان را اموزش ببینیم. این سفر از دو جهت برای ما اهمیت داشت اول اینکه برای اولین بار در 5000 سال اخیر در تاریخ کره فرهنگ ،روح ،و تکنیک های کره در یک کشور خارجی نشان داده شد و دوم اینکه در سال 1962 دولت ویتنام رسما از کره درخواست کرد که یک گروه از مربیان تکوان-دو را برای اموزش به جوامع نظامی و غیر نظامی به این کشور بفرستند. ما قبل از اینکه که به کره برگردیم در تایپه متوقف کردیم. در تایپه ژنرال یو از ما استقبال کرد و گفت چین و کره 1000 سال باهم برادر بوده اند و من در جواب او احساسات بد خودم را پنهان کردم وگفتم بله چین و کره در کل تاریخ با هم برادر بوده اند. ما در دائه بوک و دائه نام تکوان-دو را به نمایش گذاشتیم .نمایش های ما در دائه بوک در حضور بسیاری از مقامات عالی رتبه دولت چین از جمله چیانگ کیونگ کوک پسر رئیس جمهور و دومین فرد قدرتمند در چین انجام شد. هنگامی که ما مشغول برنامه ریزی برای نمایش بودیم چینی ها زمان بیشتری را برای اجرای بیوک جنگ سول یا همان کونگ فو می خواستند و ما هم از این درخواست انها استقبال کردیم به این دلیل که ما اعتماد بنفس زیادی در مهارتمان برای شکست دادن محبوبیت کونگ فو داشتیم.
    در طول اجرای نمایش که شامل شکستن اجسام ،حرکات پا ،تکنیک های دفاع در برابر سلاح بود بسیاری ما را ایستاده تشویق کردند. سفیر کره در جمهوری خلق چین ژنرال کیم هونگ ایل به من گفت که یک سال پیش من بخاطر اینکه تیم والیبال ما توسط چینی ها با یک امتیاز شکست خورده بود از غم و اندوه گریه کردم اما حالا من از خوشحالی گریه میکنم چون دیدم که مهارتهای تکوان-دو ما از کونگ فو انها برتر است.






    ژنرال چوی میگفت ...از سال 1959 من در ستاد فرماندهی ارتش در سئول مشغول به کار شدم و زمان بیشتری را به تکوان-دو اختصاص دادم .من بخش مو دو یا رزمی را در ارتش ایجاد کردم و بعنوان اولین مدیر ان منصوب شدم .یکی از اهداف من در سئول متحد کردن گروهای بزرگ تکوان-دو برای تشکیل انجمن تکوان-دو در کره بود. اتحادیه ورزش کره تاکید زیادی بر رقابت داشت و من می خواستم که انجمن ورزش های رزمی کره بروی فلسفه اسیایی تمرکز کنند اما رئسای جودو و کومدو عضو اتحادیه ورزش کره شده بودند و من هیچ چاره ای جز پیوستن به اتحادیه نداشتم. به دلیل پیوستن به اتحادیه ،ما باید یک نام را برای هنرمان که شامل ضربات دست و پا بود انتخاب میکردیم. در حالی که تکوان-دو به طور گسترده ای در ارتش مورد استفاده قرار میگرفت اما - اه دو کوان -چونگ دو کوان و بسیاری از مدارس غیر نظامی هنوز هم از نام های kwon Bup ,kong soo, tang sooاستفاده میکردند. در اواخر پائیز 1959 من رهبران 4 کوان اصلی یعنی نو بیونگ جیک نماینده سونگ مو کوان ، یون کوی بیونگ نماینده جی دو کوان ،لی نام سوک نماینده چانگ مو کوان و هوانگ کی نماینده مو دوک کوان را به خانه دعوت کردم .من نماینده اه دو کوان و چونگ دو کوان بودم و به انها گفتم که ما برای عضویت در اتحادیه ورزشی کره باید تحت یک نام باشیم و به انها توضیح دادم که در حال حاضر تکوان-دو بخوبی در ارتش شناخته شده است و ما تا به حال نمایش هایی تحت نام تکوان-دو در ویتنام و جمهوری خلق چین انجام داده ایم وبه همین دلیل تکوان- دو بهترین گزینه است . نو بیونگ جیگ و لی نام سوک گفتند که ما می خواهیم از نام تانگ سو استفاده کنیم و هوانگ کی هم گفت که من هم از نام تانگ سو استفاده میکنم. من به انها گفتم نمیدانم چرا شما اصرار دارید که از نام ژاپنی کاراته استفاده کنید. هدف اصلی من از تشکیل این جلسه این بوده که ما دیگر از نام های ژاپنی استفاده نکنیم ومن در حالی که خیلی عصبانی بودم با صدای بلند به انها گفتم در حال حاضر ما فلسفه وتکنیک های کره ای داریم پس باید با هم متحد شویم و تحت نام تکوان-دو کارمان را شروع کنیم و درنهایت همه انها موافقت کردند و انجمن تکوان-دو تشکیل شد. من بعنوان رئیس انجمن انتخاب شدم و نو بیونگ جیک و یون کوی بیونگ بعنوان معاون رئیس و هوانگ کی نیز بعنوان رئیس شوارای حکام منصوب شدند. این برای اولین بار بود که روئسای 6 کوان باهم توافق میکردند که از نام تکوان-دو در کارهای خود استفاده کنند اما قیام دانشجویی 19 اوریل 1960 و سرنگونی دولت رئیس جمهور ری باعث شد که همه تلاش وشانس ما برای پذیرش از بین برود.






    ژنرال چوی میگفت ...من در بچگی خیلی لج باز و کله شق بودم.یک داستان از یک دنده بودن و لج باز بودن من در کودکی . برادرم تنها 2 سال از من بزرگتر بود ولی اندام بسیار قوی و بزرگتری داشت. زمانی که ما مشغول بازی و مبارزه بودیم از انجایی که من حریف قدرت او نبودم همیشه گریه میکردم و حتی اگر کل روز طول میکشید من به گریه کردنم ادامه میدادم تا زمانی که او انتخابی جز التماس برای بخشش نداشته باشد. هنگامی که من یک کار را شروع میکنم هرگز در میانه راه رهایش نمیکنم .بعنوان مثال وقتی که من دسته ای از علف های هرز را در گوشه ای ازباغ ببینم و بخواهم انها را قطع کنم در اخر همه علف های هرز را قطع میکنم چون شخصیت من طوری است که هیچ کاری را نیمه رها نمیکنم و تا اخر ان را انجام میدهم. من در تکوان-دو همیشه به مدرسان توصیه میکنم که شما کاری را که شروع کردید صرف نظر از مقدار تلاش و کوچک و بزرگ بودن ان تمام تلاش خود را انجام دهید که بتوانید ان کار را تا اخر به پایان برسانید .





    ژنرال چوی میگفت ...زمانی که من بعنوان سفیر کره وارد مالزی شدم مردم درباره کره زیاد نمیدانستند و من با خودم فکر کردم که بهترین راه برای شناساندن کشور کره به مردم مالزی از طریق خوشنویسی و تکوان-دو است .من یک نمایشگاه خوشنویسی باز کردم و تصاویری از تکوان-دو را به نمایش گذاشتم. خبرنگاران با دیدن این تصاویر به تکوان-دو بسیار علاقمند شدند و از من خواستند که برخی از تکنیکهای تکوان -دو را برای انها به نمایش بگذارم.من درحالی که تنها یک تی شرت بر تن داشتم تعدادی از تکنیک های تکوان-دو را برای انها به نمایش گذاشتم و فردای ان روز متن ها و عکس هایی از نمایش من در بسیاری از روزنامه ها چاپ شد.این ماجرا دیدگاه مثبتی در سئول نداشت. نشان دادن من بعنوان سفیر کره تنها با یک تی شرت برای مقامات کره ناخوشایند بود.
    اما نخست وزیر مالزی دونگ کو راما نمایشگاه و تکوان -دو من را ستایش کرد و از من خواست که برای بزرگداشت روز مالایی در سال 1963 نمایش تکوان -دو را اجرا کنم .نمایش تکوان-دو در تلویزیون بخش شد و تمام مردم مالزی و همچنین کشورهای همسایه ان را تماشا کردند.مدتی زمان کوتاهی بعد از انجام نمایش تکوان-دو ان کشورها از من درخواست کردند که برای اموزش تکوان-دو به شهروندانشان مربیانی را به انجا بفرستم و این چنین شد که تکوان-دو در سراسر اسیای جنوب شرقی گسترش یافت .






    ژنرال چوی میگفت ....من در کودکی بطور طبیعی در اواز خواندن با استعداد بودم و همیشه در مدرسه نفر اول میشدم .زمانی که مسابقه ریستال در مدرسه برگزار میشد من همیشه دران شرکت میکردم .من اواز خواندن را دوست داشتم و چندین بار در مسابقات شرکت کردم و می خواستم که به یک خواننده تبدیل شوم. در ان زمان در شهر ما هیچ کس درباره اواز خواندن اطلاعات نداشت .اوضاع به این صورت بود که مردم به من میگفتند که اگر انقدر جیغ بزنم که خون از گلویم بریزد ان موقع است که تارهای صوتی ام پیشرفت میکنند.انها به من میگفتند که باید همزمان با موج های دریای شرقی جیغ بزنم و من هم این کار را انجام میدادم. من مثل یک دیوانه جیغ میزدم در واقع من به ان کار باور داشتم و به طبع این تمرین برای من در تکوان-دو مفید واقع شد به این صورت که اگر من از صدای بلند استفاده نکنم شنیدن صدایم سخت خواهد بود و تاثیر ان همانند تاثیرش در ارتش بود چون من در ارتش مجبور بودم که از صدای بلند برای فرمان دادن استفاده کنم و از اینکه من در ان زمان از اواز خواندن چیزی نمیدانستم خیلی خوشحالم .







    ژنرال چوی میگفت ... سریعترین راه برای گسترش تکوان -دو از طریق تمرین نظامی و ارتش بود و به همین دلیل تکوان-دو به سرعت در جهان محبوبیت پیدا کرد و گسترش یافت . یکی دیگر از علت های پیشرفت سریع تکوان -دو در جهان انقلاب در حمل و نقل بود .از سال 1959 من هزاران مایل را برای انجام نمایش ها ،سمینارها ،و مسابقات قهرمانی پیمودم و بدون هواپیمای جت سفر به نقاط مختلف جهان غیر ممکن بود.یکی دیگر از علت ها پیشرفت چاپ و صنایع الکترونیک بود. میلیون نفر از مدرسان و دانش اموزان تکوان-دو و از کتاب ها ،فیلم ها و CD-ROM های من اموخته اند. و علت دیگر پیشرفت تکوان -دو این بود که تکنیک ها در تکوان-دو به مراتب برتر و با کیفیت تر از سایر هنرهای رزمی است.





    ژنرال چوی میگفت ...من بیش از نیم قرن است که هر روز حدود 60 الی 70 دقیقه تمرین میکنم و من احتمالا این برنامه را حتی در قبر هم ادامه خواهم داد .من همچنین از یک رژیم غذایی خاصی پیروی میکنم .همسر من یک اشپز خوب است و تمام غذاهای من را او درست میکند. اگر شما تمرینات خود را بطور منظم و به درستی انجام دهید همیشه سالم خواهید بود و نیاز به هیچ رژیم غذایی یا مکمل غذایی ندارید.





    ژنرال چوی میگفت ...بهترین زمان برای شروع تمرین تکوان-دو سن 7 یا 8 سالگی است .پسرم چوی یونگ هوا نیز تکوان-دو را در سن7 سالگی شروع کرد.مهمترین چیز در جلسات اموزشی این است که مربی باید بطور کامل واجد شرایط برای تدریس باشد و در غیر این صورت جلسه تمرینی کامل نیست .یک شاگرد چیزهایی که مربی به او اموزش میدهد را فرا میگیرد.





    ژنرال چوی میگفت ...در فوریه سال 1964 من برای دیدار با ژنرال بائک جون کی رئیس کره ای مدرسان تکوان-دو در ویتنام به سایگون ویتنام پرواز کردم .ژنرال کی یک افسر نظامی خوب و یک مربی زبده تکوان -دو بود. او همه مدرسان تکوان-دو در ویتنام را برای یک سمینار جمع کرد و در ان سمینار من تول (فرم )جدیدی که ساخته بودم را به انها معرفی کردم .از انجا که ان سمینار در اخرین لحظه سازماندهی شده بود تنها جایی که ما میتوانستیم ان را تمرین کنیم پشت بام یک هتل بود.انجا خیلی گرم و مرطوب بود. ژنرال شین سنگ چول سفیر کره در ویتنام به سمینار ما امد و وقتی شرایط ما را دید نگران سلامت من شد.در این سمینار همه مربیان تول جدید را اموزش دیدند و سپس شروع به تدریس ان در ویتنام کردند. بعد از ان من یک نسخه خطی از تول جدید را برای کلنل وو جونگ لیم رئیس اه دو کوان در کره جنوبی فرستادم و به او دستور دادم که ان را به اه دو کوان ،چانگ دو کوان و ارتش کره اموزش دهد .در تابستان 1964 من 20 تا از 24 تول را به پایان رساندم .





    ژنرال چوی میگفت ....من در سال 1966 در حین بازگشت از ایالات متحده در توکیو توقفی داشتم. یکی از دوستانم به من گفت که ماس اویاما در حال گرفتن تابعیت ژاپنی است. همانطور که میدانید اویاما در کره متولد شده بود و در سنین پائین خانه را ترک کرد و بیشتر عمر خود را در ژاپن بعنوان یک شهروند کره ای گذراند. من تصمیم گرفتم که با او ملاقاتی داشته باشم و او را از گرفتن تابعیت ژاپنی منصرف کنم. من ابتدا شروع به تعریف و تمجید از دستاوردهایش در کاراته کردم و از زندگی برادرش در کره جنوبی برای او گفتم و اینکه کره به مردانی چون او نیاز دارد و باید به کره باز گردد تا با همکاری یکدیگر تکوان-دو را ترویج دهیم و اگر او این کار را انجام میداد نامش در تاریخ کره ثبت میشد. استاد اویاما به من گفت که حرفهایت را کاملا درک میکنم و به خانه بازگشت و قول داد که فردا با من ملاقاتی داشته باشد. صبح روز بعد از اقای لی سانگ وو یکی از دوستان نزدیک استاد اویاما شنیدم که استاد اویاما بعد از صحبتی که در عصر روز گذشته با من داشت با او ملاقاتی داشته و به اقای لی گفته است که من در کره متولد شده ام ولی در سنین پائین به ژاپن امده ام و با کمک نخست وزیر ساتو این موفقیتی که امروز دارم را بدست اورده ام و نخست وزیر من را تشویق به گرفتن تابعیت ژاپنی کره است .من بعد از صحبت با اقای لی به این فکر افتادم که استاد اویاما در تصمیمش برای گرفتن تابعیت ژاپنی دچار تردید شده است و من استاد اویاما را به کره دعوت کردم . ما سئول و منطقه غیر نظامی را دیدیم و من یک نمایش تکوان-دو را برای استاد اویاما ترتیب دادم و بعد از ان ما به شهر زادگاهش رفتیم، جایی که او با برادران و خویشاوندانش دوباره ملاقات کرد .من یک مصاحبه برای او در شبکه KBS ترتیب دادم .استاد اویاما پیش از بازگشت به ژاپن در فرودگاه کیمپو به من گفت که بعنوان یک مرد ساده لوح من فکر نمیکنم که بتوانم در چنین محیطی دوام بیاورم و سپس کره را ترک کرد. اگر چه ما هر کدام راه خودمان را رفتیم اما عهد کردیم که برادر خونی یکدیگر باشیم. من برادر بزرگتر هستم و ماس اویاما برادر کوچکتر من است





    ژنرال چوی میگفت ....من وقتی که به کره برگردم اولین کاری که انجام خواهم داد بازدید از ارامگاه مادرم و ادای احترام به اوست .زمانی که او فوت کرد من در مالزی بودم. بعد از ان من دوست دارم به ملاقات برخی از دوستان قدیمی ام بروم تا درباره روزهای خوب گذشته و زمانی که درارتش بودیم با هم صحبت کنیم ودر نهایت دوست دارم به دیدن ورزشکاران تکواندو بروم و ببینم که انها امروز چگونه زندگی میکنند .


    ناگفته های زندگی ژنرال چوی هونگ هی بنیانگذار تکوان-دو                   (قسمت دوم)


    ادامه دارد ......




    نویسندگان ....
    سیامک فلاحی
    علی حاجی پور
نمایش نتایج: از 1 به 1 از 1

اطلاعات موضوع

کاربرانی که در حال مشاهده این موضوع هستند

در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)

کاربران برچسب زده شده

علاقه مندي ها (Bookmarks)

مجوز های ارسال و ویرایش

  • شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
  • شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
  • شما نمیتوانید فایل پیوست کنید.
  • شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
  •