واقعا ناراحت کننده بود...
شاید بشه گفت بدترین شکلی بود که امکان داشت این مبارزه به اتمام برسه...
اما به هر حال قهرمانی هم یه دوره ای داره و بالاخره روزی به اتمام میرسه و این رسم مبارزس که تمام قهرمانها روزی جاشون رو به قهرمان جوان و نو وارد میدن و برای سیلوا این دوره کم هم نبود،نزدیک هفت سال قهرمانی بلا انقطاع و 10 بار دفاع موفق از عنوان قهرمانی میان وزن و بر جا گذاشتن رکورد بیشترین برد پی در پی در تاریخ سازمان یو اف سی یعنی 16 برد(از مبارزه با کریس لبن در سال 2006 در رویداد UFC Ultimate Fight Night 5 تا مبارزه با استفان بونار در سال 2012 در رویداد UFC 153)
به هر حال سیلوا هنوز هم طرفداران زیادی داره و قهرمان قابل احترامیه،امیدوارم بهبود پیدا کنه و مجددا مبارزه کنه.

یه مبارز ی که رشته اصلیش تکواندو ست و از ضربات پا هم تو مبارزه هاش زیاد استفاده میکنه و جالب تر اینکه راست پا هم هست اونم با اون شکستگی.برگشتن فقط باعث ضربه بیشتر به وجهش میشه چون مطمئنا باعث شکستهای بیشتر براش میشه و بعیده که دیگه اندرسون مبارزه کنه.
ولی من به شخصه هنوز فکر میکنم مبارزی مثل جرج ست پیر وجود نداشته اینو از همه نظر میگم چون نه سیلوا تو کریر خودش به جز وایدمن حریف خیلی جدی داشت نه جان جونز، بجز گاستفن که گاستفسن هم مبارز آنچنان تکنیکی یا قدرتی نبود اما جونز رو خیلی به زحمت تنداخت. ولی جرج از اولین مسابقات یو اف سی که مت هوگز بود و بی جی پن و...تا شیلد و کاندیت و دیاز و هندریکس که تمام اینا واقعا خودشون قهرمانا ی این سازمان یا بهتر بگیم mma بودن رو چطور میبرد (تحقیر میکرد) . بیرون از آکتاگان با اون اخلاق و شخصیت با اون چهره دوست داشتنی، بدن پر ابهت،هوش بسیار بالاش. بعد از این اتفاقی که برای سیلوا افتاد بیشتر جرجو ستایش کردم و به نظرم به این زودیها کسی مثل جرج ست پییر تو دنیای هنرهای رزمی نخواهیم دید. تو هر رشته انسانهای خوب کم نیستن اما نابغه ها هم خیلی کمن و هم خیلی دیر و کم تکرار میشن. خیلی دلم برای اون حضورش تو قفس تنگ میشه

نوشته اصلی توسط gsp

یه مبارز ی که رشته اصلیش تکواندو ست و از ضربات پا هم تو مبارزه هاش زیاد استفاده میکنه و جالب تر اینکه راست پا هم هست اونم با اون شکستگی.برگشتن فقط باعث ضربه بیشتر به وجهش میشه چون مطمئنا باعث شکستهای بیشتر براش میشه و بعیده که دیگه اندرسون مبارزه کنه.
ولی من به شخصه هنوز فکر میکنم مبارزی مثل جرج ست پیر وجود نداشته اینو از همه نظر میگم چون نه سیلوا تو کریر خودش به جز وایدمن حریف خیلی جدی داشت نه جان جونز، بجز گاستفن که گاستفسن هم مبارز آنچنان تکنیکی یا قدرتی نبود اما جونز رو خیلی به زحمت تنداخت. ولی جرج از اولین مسابقات یو اف سی که مت هوگز بود و بی جی پن و...تا شیلد و کاندیت و دیاز و هندریکس که تمام اینا واقعا خودشون قهرمانا ی این سازمان یا بهتر بگیم mma بودن رو چطور میبرد (تحقیر میکرد) . بیرون از آکتاگان با اون اخلاق و شخصیت با اون چهره دوست داشتنی، بدن پر ابهت،هوش بسیار بالاش. بعد از این اتفاقی که برای سیلوا افتاد بیشتر جرجو ستایش کردم و به نظرم به این زودیها کسی مثل جرج ست پییر تو دنیای هنرهای رزمی نخواهیم دید. تو هر رشته انسانهای خوب کم نیستن اما نابغه ها هم خیلی کمن و هم خیلی دیر و کم تکرار میشن. خیلی دلم برای اون حضورش تو قفس تنگ میشه

حریف هایی که سیلوا شکست داد،ریچ فرانکلین(قهرمان سابق میان وزن UFC)،فارست گریفن(قهرمان سابق نیمه سنگین UFC)،چل سانن(تهدید شماره یک با سابقه ی 43 مبارزه در mma)،ویتور بلفورت(قهرمان سابق نیمه سنگین UFC) و دان هندرسن(قهرمان سابق نیمه سنگین STRIKEFORCE و قهرمان سابق میان وزن و سبک وزن PRIDE و قهرمان میان وزن تورنمت UFC 17) و حریف هایی که جونز شکست داد،موریسیو شوگان(قهرمان سابق نیمه سنگین UFC و قهرمان سابق میان وزن گراندپریکس PRIDE)،کونتین جکسون(قهرمان سابق نیمه سنگین UFC)،لیوتو ماچیدا(قهرمان سابق نیمه سنگین UFC)،رشاد ایوانز(قهرمان سابق نیمه سنگین UFC و قهرمان سنگین وزن UFC TUF2)،ویتور بلفورت(ذکر شد) و چل سانن(ذکر شد) حریف های جدی ای نبودند؟؟؟!

در مورد سیلوا و حریفاش: بلفورت که داره به زور دوپینگ ( trt) داره مبارزه میکنه دن هندرسون 41 ساله که درخشان ترین دوران ورزشیش همون strikr force بوده هم همینطور، ریچ فرانکلین و یا چل سانن هم که مبارزه هاشونو همه دیدیم و داریم میبینیم . در مورد جونز هم که سن جونز و سایزشو با رقباش مقایسه کنید معلوم میشه که چقدر شرایط برابر بوده بجز گاستفسن که اون مبارزرو حتما دیدید. حالا کریر این دو عزیزو با جی اس پی مقایسه کنید تفاوتشون به خوبی معلوم میشه

نوشته اصلی توسط gsp

در مورد سیلوا و حریفاش: بلفورت که داره به زور دوپینگ ( trt) داره مبارزه میکنه دن هندرسون 41 ساله که درخشان ترین دوران ورزشیش همون strikr force بوده هم همینطور، ریچ فرانکلین و یا چل سانن هم که مبارزه هاشونو همه دیدیم و داریم میبینیم . در مورد جونز هم که سن جونز و سایزشو با رقباش مقایسه کنید معلوم میشه که چقدر شرایط برابر بوده بجز گاستفسن که اون مبارزرو حتما دیدید. حالا کریر این دو عزیزو با جی اس پی مقایسه کنید تفاوتشون به خوبی معلوم میشه

اول ممنون از اینکه پاسخ دادی و دوم این چند نکته رو باید عرض کنم که ویتور بلفورت اولین و آخرین باری که تست دوپینگش مثبت در اومد بعد از مبارزه با دان هندرسن بود در PRIDE 32 در سال 2006،حالا مگر اینکه شما بیشتر از پزشکان سازمان از وضعیت جسمی فایترها باخبر باشی، و مبارزش با سیلوا سال 2011 و با جونز 2012 بود که در سن 34 و 35 سالگی و در بهترین وضعیت و آمادگی بود و الان هم به عنوان تهدید شماره ی یک برای کریس وایدمن مطرحه و از 24 مبارزه ای که در کریر پیروز شده 17تاش با ناک اوت بوده!
دان هندرسن 43 ساله(الان) هم زمانی که از سیلوا شکست خورد 37 ساله بود درست یک سال بعد از اینکه در PRIDE 33 واندرلی سیلوا رو شکست داده بود و قهرمان میان وزن پراید شده بود و محض اطلاعتون باید عرض کنم که دوران اوج ایشون در استرایک فورس 3 سال بعد از باختش به اندرسون سیلوا بود! یعنی 2011 که قهرمان نیمه سنگین شد و در همون سال اسطوره ی mma فدور املیاننکو رو ناک اوت کرد.
ریچ فرانکلین هم که در سال 2005 قهرمان میان وزن شد و دو بار از عنوانش دفاع کرد و در دفاع سوم در سال 2006 قهرمانی رو به سیلوا داد پس فکر نمیکنم قهرمانی که دو بار هم از عنوانش دفاع کرده یک سال بعد از قهرمان شدنش حریف جدی محسوب نشه برای یه کانتندر که کمربندو میخواد!
چل سانن هم که یکی از بهترین و سرسخت ترین کشتی گیرهای تاریخ سازمانه و مبارز بسیار بسیار با تجربه و با اعتماد به نفسیه که اتفاقا یکی از بهترین تهدیدهای سیلوا بود که در مبارزه ی اول نزدیک بود سیلوا رو شکست بده.
در مورد برتری قد و دسترسی جان جونز نسبت به اکثر حریفهاش حق با شماست اما انصاف بدین که از نظر تکنیکی و تسلط بر فنون در مبارزه و همینطور زمانبندی و هوش عالی خیلی سرتر از رقباشه که اگر نبود نمیتونست به صرف داشتن برتری قد راه به جایی ببره در مقابل این حریفان کارکشته و قهرمان سازمان،همونطور که خیلی از فایترهای قدبلند و صاحب برتری دسترسی نمیتونن از این برتری استفاده کنن و فایتری با تجربه و تکنیک و هوش بالاتر به سادگی شکستشون میده.
اما در مورد سن موافق نیستم چرا که هیچ یک از حریف های جان جونز در زمان مبارزه بیشتر از 35 سال سن نداشتند و 30 یا سی و چند سالگی سن افتادگی و افت بدنی مبارز نیست به اون صورت که یه برتری بسیار موثر و تعیین کننده در مبارزه باشه و اگر هم بر فرض این سن رو بالا و باعث افت بدونیم میشه گفت این اختلاف سن و یا به قول عامیانه کم نفس تر بودن حریف هاش با باتجربه تر بودنشون نسبت به جوانی و کم تجربگی جونز یر به یر میشه
و یادتون نره زمانی که جورج در سال 2004 از مت هیوز بوسیله ی سابمیشن شکست خورد 23 سال داشت و مت هیوز 31 سال و جورج در اون مبارزه اسیر تجربه ی مت شد و زمانی که در سال 2007 توسط مت سرا ناک اوت شد 26 سال داشت و سرا 33 سال
در کل به نظر من هر سه(جی اس پی،جونز،سیلوا) مبارزان نخبه و کم نظیری هستن اما اگر با بررسی کارشناسی و دقیق مبارزاتشون بخواین رده بندیشون کنید مطمئن باشید با اختلاف بسیار کمی بالاتر یا پایینتر از دیگری قرار میگیرن نه اختلاف فاحش که بتونید بگید این و اون حریف های جدی نداشتند پس این یکی برتره.
من خودم هم به فایترهایی بیشتر از بقیه علاقه دارم اما یک نفر یا دو نفر خاص نیست بلکه تمام مبارزهایی هستن که دارای سبک مشترک و طرز مبارزه ی مورد علاقم هستن..به نظرم اگر رو یک فایتر تعصب پیدا کنید نمیتونید اون لذت واقعی و حداکثری رو از تماشای مبارزات ببرید چرا که همش در استرس و یا خوشحالی مقطعی هستید که هیچ کدوم دوام نداره. موفق باشید.

امیر جان ممنون از اطلاعات خوبی که بهم دادی. در کل با نظرت موافقم منم جونز و سیلوا رو خیلی قبول دارم ولی حرفم این بود که جی اس پی حریفای خطرناک تری نسبت به خودش داشت مثل بی جی که هم زمان قهرمان دسته پایین تر بود یا کاندیت که واقعا خطرناک بود یا حتی هندریکس که خیلیا انتظار ناک اوت جی اس پی رو ازش داشتن. اما به نظر من اگه مثلا وایدمن بلفورت رو ببره جای تعجب نداره یا مثلا تشیرا واقعا در حد جونز نیست یا حتی لاولر نسبت به هندریکس . اینا رو کسی توقع بالایی برای برد ازشون نداره. شایدم من اینطور فکر میکنم

من تابحال مبارزی ندیدم که به اندازه جونز و لسنر به حریفش برتری داشته باشه
جونز چون با آرنج میزنه همیشه میبره لسنر هم که واقعا بی نظیره حیف که فن بلد نیست یعنی فقط زور داشت

خواهش میکنم،خوشحالم که به همت دوستان سایتی هست که با علاقه مندان mma گفتگو میکنم :)
در مورد توانایی های فنی و حریف هایی که این سه نفر داشتند توضیح دادم،پس راجع به کارهایی که در اکتگان انجام دادن و اینکه کدوم یکی کارش شاهکارتر از دیگری بود دیگه نظری نمیدم اما جورج یه برتری کاملا مشخص نسبت به دو همکارش داشت و اون داشتن اخلاق و ادب در کنار عنوان قهرمانی بود،اتفاقا تو یه صحبتی داشتم به محمود عزیز میگفتم دیشب که سنت پیر از معدود مبارزانی بود که از دیدن خوش و بش کردن بعد از مبارزش خندم نمیگرفت چون در تمام شرایط اخلاق رو حفظ میکرد و فرپلی منحصر به بعد از مبارزش نبود و واقعا از نظر اخلاقی هم عنوان اول قهرمانی برازندش بود.
در مورد تشیرا با نظرت موافقم،با اینکه سابقه ی خوبی داره و مبارز تکنیکی و سرسختیه اما در حد جونز نیست و اگر بتونه شکستش بده کمی جای تعجب داره اما رابی لاولر هم از نظر تجربه بسیار بالاتر از هندریکسه(در وصف تجربش همین بس که از سال 2001 و در سن نوزده سالگی وارد مبارزات mma شد و اولین حضورش در UFC در سال 2002 یعنی بیست سالگی در رویداد UFC 37 بود) و هم قدرت ناک اوت هندریکس رو داره با این تفاوت که لاولر بوکسش(استفاده از ضربات دست ترکیبی) حتی بهتر از هندریکسه،و در عوض هندریکس کشتی بهتری داره،با این اوصاف مبارزه ی بسیار دیدنی ای میشه بین دو فایتر با سبک مشترک مبارزه و اگر هندریکس در این مبارزه از برتری زیرگیری و زمین زدن های خودش استفاده نکنه بعید میدونم که به سادگی حریف های گذشته بتونه در سرپا لاولر رو از پا بندازه و ناک اوت نشه و اونو ناک اوت کنه...در کل این از اون مبارزه هاییه که شدیدا منتظرشم و پیشنهاد میکنم شما هم حتما ببینید!

درسته ولی من تو ufc 171 بیشتر مشتاق مسابقه condit vs woodly هستم اینم مسابقه خیلی جالبی میشه. با مسابقه ای که لاولر با مک دانلد داد هر چند که به عنوان یه مبارز خوب قبولش دارم اما بازم میگم به نظر من در حد قهرمانی نیست. رنکینگشم فکر نکنم جز سه نفر اول این وزن باشه. ولی شما اطلاعاتت از من بیشتره